Badania kliniczne

Nie zaobserwowano nowych stwardnień w grupie NIF w porównaniu z IP. (P=0,0150) Zaobserwowano złamaną igłę w grupie IP, brak ryzyka w grupie NIF.Skorygowana średnia redukcja od wartości wyjściowej HbA1c 0,55% w 16. tygodniu w grupie NFI była nie gorsza i statystycznie lepsza w porównaniu z 0,26% w grupie IP.Podawanie insuliny przez NIF może zapewnić lepszy profil bezpieczeństwa niż przez zastrzyki IP, zmniejszając zadrapania skóry, stwardnienia, ból i brak ryzyka złamania igieł.

Wstęp:

Odsetek chorych na cukrzycę typu 2 stosujących insulinę jest nadal bardzo niski i często rozpoczyna się stosunkowo późno.Stwierdzono, że na opóźnienie w stosowaniu insuliny wpływa wiele czynników, w tym strach przed igłami, zaburzenia psychiczne podczas wstrzyknięć insuliny oraz niedogodności związane z wstrzykiwaniem insuliny, które to wszystkie były ważnymi powodami, dla których pacjenci odmawiali rozpoczęcia leczenia insuliną.Ponadto powikłania wstrzyknięcia, takie jak stwardnienia spowodowane długotrwałym ponownym użyciem igieł, mogą również wpływać na skuteczność leczenia insuliną u pacjentów, którzy już stosowali insulinę.

Bezigłowy wstrzykiwacz insuliny jest przeznaczony dla pacjentów z cukrzycą, którzy boją się wstrzyknięć lub niechętnie rozpoczynają insulinoterapię, gdy jest to wyraźnie wskazane.Badanie to miało na celu ocenę zadowolenia pacjentów i przestrzegania zaleceń dotyczących stosowania bezigłowego wstrzykiwacza insuliny w porównaniu z konwencjonalnymi wstrzyknięciami wstrzykiwacza insuliny u pacjentów z T2DM leczonych przez 16 tygodni.

Metody:

Łącznie 427 pacjentów z T2DM zostało włączonych do wieloośrodkowego, prospektywnego, randomizowanego, otwartego badania, które zrandomizowano w stosunku 1:1 do grupy otrzymującej insulinę podstawową lub gotową mieszankę insuliny za pomocą bezigłowego wstrzykiwacza lub konwencjonalnych wstrzyknięć insuliny wstrzykiwaczem.

Wynik:

U 412 pacjentów, którzy ukończyli badanie, średnie wyniki kwestionariusza SF-36 były istotnie podwyższone zarówno w grupie bezigłowego wstrzykiwacza, jak i konwencjonalnego wstrzykiwacza do insuliny, bez istotnej różnicy między grupami poddającymi się podatności.Jednak pacjenci z grupy wstrzykiwaczy bezigłowych wykazali znacznie wyższe wyniki zadowolenia z leczenia niż w grupie z konwencjonalnymi wstrzykiwaczami insuliny po 16 tygodniach leczenia.

Streszczenie:

Nie ma znaczącej różnicy między grupami z wstrzykiwaczem insuliny i grupami wstrzyknięć bezigłowych w tym wyniku SF-36.

Bezigłowe wstrzykiwanie insuliny prowadzi do większej satysfakcji pacjenta i lepszego przestrzegania zaleceń terapeutycznych.

Wniosek:

Bezigłowy wstrzykiwacz poprawił jakość życia pacjentów z T2DM i znacznie zwiększył ich satysfakcję z leczenia insuliną w porównaniu z konwencjonalnymi wstrzyknięciami insuliny wstrzykiwaczem.