Badania kliniczne

Nie zaobserwowano nowych stwardnień w grupie NIF w porównaniu z IP.(P=0,0150) W grupie IP obserwowano złamaną igłę, w grupie NIF brak ryzyka.Skorygowana średnia redukcja HbA1c o 0,55% w stosunku do wartości wyjściowych w 16. tygodniu w grupie NFI była nie gorsza i statystycznie lepsza w porównaniu z wartością 0,26% w grupie IP.Podawanie insuliny za pomocą NIF może zapewnić lepszy profil bezpieczeństwa niż zastrzyki dootrzewnowe, zmniejszając zadrapania, stwardnienia, ból i brak ryzyka złamań igieł.

Wstęp:

Odsetek pacjentów z cukrzycą typu 2 stosujących insulinę jest nadal bardzo niski i często rozpoczyna się ją stosunkowo późno.Stwierdzono, że na opóźnienie w stosowaniu insuliny wpływa wiele czynników, w tym lęk przed igłami, zaburzenia psychiczne podczas wstrzyknięć insuliny oraz niedogodności związane z wstrzyknięciami insuliny, z których wszystkie były ważnymi powodami odmowy rozpoczęcia leczenia insuliną przez pacjentów.Ponadto powikłania po wstrzyknięciu, takie jak stwardnienia spowodowane długotrwałym ponownym użyciem igły, mogą również wpływać na skuteczność leczenia insuliną u pacjentów, którzy już stosowali insulinę.

Bezigłowy wstrzykiwacz insuliny jest przeznaczony dla pacjentów z cukrzycą, którzy boją się zastrzyków lub niechętnie rozpoczynają insulinoterapię, gdy jest to wyraźnie wskazane.Celem tego badania była ocena zadowolenia pacjentów i przestrzegania zasad stosowania bezigłowego wstrzykiwacza insuliny w porównaniu z konwencjonalnymi wstrzyknięciami insuliny u pacjentów z cukrzycą typu 2 leczonych przez 16 tygodni.

Metody:

Łącznie 427 pacjentów z cukrzycą typu 2 włączono do wieloośrodkowego, prospektywnego, randomizowanego, otwartego badania, w którym losowo przydzielono ich w stosunku 1:1 do grupy otrzymującej insulinę bazową lub gotową insulinę za pomocą bezigłowego wstrzykiwacza lub konwencjonalnych wstrzyknięć insuliny.

Wynik:

U 412 pacjentów, którzy ukończyli badanie, średnie wyniki kwestionariusza SF-36 wzrosły znacząco zarówno w grupie otrzymującej wstrzykiwacz bezigłowy, jak iw grupie stosującej konwencjonalny wstrzykiwacz insuliny, bez istotnej różnicy między grupami stosującymi się do zaleceń.Jednak po 16 tygodniach leczenia osoby z grupy bezigłowych wstrzykiwaczy wykazały znacznie wyższą satysfakcję z leczenia niż osoby z grupy konwencjonalnych wstrzykiwaczy insuliny.

Streszczenie:

Nie ma znaczącej różnicy między grupami wstrzykiwaczy insuliny i grupami wstrzyknięć bezigłowych w tym wyniku SF-36.

Bezigłowe wstrzykiwanie insuliny prowadzi do większego zadowolenia pacjentów i lepszego przestrzegania zaleceń terapeutycznych.

Wniosek:

Bezigłowy wstrzykiwacz poprawił jakość życia pacjentów z T2DM i znacznie zwiększył ich satysfakcję z leczenia insuliną w porównaniu z konwencjonalnymi wstrzyknięciami insuliny.